Codependenten hebben vaak verdrongen woede in zich, die zich ook tegen henzelf kan richten door roddel en een genadeloze innerlijke criticus die je zegt dat je niet oké bent, niet goed genoeg bent een mislukkeling bent, etc.etc. De woede is verdrongen omdat we in het disfunctionele gezin onze gevoelens niet mochten uiten en de negatieve al helemaal niet op straffe van verlies van de ‘liefde’ van onze ouders en dat zou onze dood betekenen, dus slikken we alles in en verdringen we onze woede.

We zijn wel woedend omdat we niet de aandacht, erkenning, waardering, liefde en het respect kregen waar we zo’n behoefte aan hadden. We gaan die woede sublimeren en passief-agressief gedrag vertonen door dwars te gaan liggen, te spotten, sarcastische opmerkingen te maken, humor hebben ten koste van de ander, leedvermaak, advocaat van de duivel te spelen, te beledigen, aandacht te ontzeggen, dingen te ‘vergeten’, de ander ‘doodzwijgen’(the silent treatment),je irritant gedragen, je snel te ergeren, veel kritiek te leveren,etc.etc.

We projecteren onze verdrongen woede dan vaak op de ander, die we dan de schuld kunnen geven. Graag zorgen we ervoor dat de ander onze verdrongen woede voor ons uitspeelt door hem of haar kwaad te maken door ons gedrag en daar plezier in te hebben en dan weer de ander de schuld geven, zelfreflectie is ons vreemd, dat is te beangstigend.

Thich Nhat Hanh schreef het boek ‘Omarm je woede’, dat is een goed advies. Erken dat je woede er is en zie het als een boodschapper die je een waardevolle boodschap te brengen heeft, namelijk dat je niet kreeg van je ouders en nu tevergeefs van buiten probeert te halen. Je kunt van je woede leren dat je waar je behoefte aan hebt ook aan jezelf kunt geven en liefdevol voor jezelf kunt zijn, een liefdevolle vader en moeder voor jezelf kunt zijn, die je onvoorwaardelijk liefhebben om wie je bent en wordt(Nietzsche zei: ‘Word wie je bent’).

Jung zei: ‘Wie naar buiten kijkt droomt en wie naar binnen kijkt ontwaakt’. Kijk dus naar binnen en zie jezelf voor het eerst en zie dan wat er aan de hand is. Vaak hebben we wel belangstelling en aandacht voor de ander maar niet voor onszelf en al helemaal niet voor ons innerlijke kind. In codependentie is bekend dat we ons innerlijke kind net zo behandelen als onze ouders ons als kind hebben behandeld, de appel valt niet ver van de boom. In mijn geval was dat in de steek gelaten zijn, geen liefde en aandacht krijgen, niet gezien zijn en dat geldt voor velen van ons, ook ik leerde toen dat je het van buiten moet halen, een dwaalweg, maar dat wist ik toen nog niet. De woede erkennen en transformeren in liefde en mededogen naar onszelf en onze medemens is de uitdaging.

Hier nog een tweetal quotes over woede:

Spot is de woede van kleinzielige geesten – Alfred Lord Tennyson

Elke woede is een bewijs van onmacht. – Herwig Verleyen

Bron: Boek: ‘Woedemotivatie & codependentie’ van Henny Bos, dat in 2012 of 2013 gaat verschijnen.